Pamiętnik ze starej szafy - Patrycja May (fragment powieści)

Kiedy zaczynała mnie już ogarniać czarna rozpacz,

w końcu jeden jedyny człowiek zaproponował

mi pomoc. Z ulgą pomyślałam, że chociaż on

nie uległ tej zbiorowej histerii z obwinianiem mnie

o katastrofę morską. Jakże bardzo się myliłam, zrozumiałam

chwilę później. Zaproponował mi swoje

dresy i trampki. Miał ze dwa metry w każdą stronę,

a rozmiar buta wielkości bez mała tych płetw,

które mi oferowano wcześniej. Nie mogłam jednak

wybrzydzać. Podwinęłam spodnie i rękawy bluzy,

ale z butami było gorzej. Wpadłam w lekką panikę,

bo za czterdzieści minut powinnam być w domu.

Nie zamierzałam tam przecież nocować. Moje buty

leżały na dnie akwenu i sądząc po materiale, z jakiego

były wykonane, leżą tam pewnie do tej pory.

Przy klubie była niewielka plaża i płot z siatki,

przy którym stało kilka rowerów. Doznałam olśnienia.

Pożyczę rower, pojadę, przebiorę się, załatwię

co trzeba i wieczorem oddam. Przecież oni i tak tam

przesiadywali do ciemnej nocy. Poleciałam do moje-

go „wybawcy” od trampek w rozmiarze czterdzieści

sześć i zapytałam, czy mogę pożyczyć któryś rower.

Zarówno on, jak i „Ogorzały” wyrazili chęć pomocy

i wskazali dwa stojące najbliżej drzwi. Do wyboru —

normalnie eldorado. Szkoda że w kwestiach obuwia

nie było takiego urodzaju. Wsiadłam na niebieski,

bo pasował do dresików i ruszyłam przed siebie. Jakież

było moje zdziwienie, kiedy nagle podbiegł do

mnie kompletnie obcy facet, zrzucił mnie z roweru

w pobliskie krzaki i wrzeszczał jak opętany:

— Złodziejko, oddawaj rower, zara milicję wezwę.

Te buty też pewnie ukradłaś, bo takie jakieś wielkie.

Ci dwaj stali w drzwiach i ryczeli ze śmiechu, jak

zarzynane barany. Przeprosiłam grzecznie, powyciągałam

sobie jakieś liście z włosów i uciekłam. Byłam

zdruzgotana, bo pierwszy raz w życiu coś ukradłam.

Świadomie czy nie, ale fakt pozostał faktem.

Wsiadłam do autobusu, bez biletu, rozczochrana,

w ogromnych butach, i rozmyślałam, jak oddać ciuchy,

żeby nie musieć tam wracać, i jakie życie jest

okrutne. Po jakichś dwudziestu minutach stojący

obok pasażer odwrócił się i głosem pełnym żałości

powiedział do mnie:

— O Boże, ja od dziesięciu minut stoję na pani

nodze i dopiero teraz zauważyłem. Przecież to musi

boleć… Strasznie przepraszam.

Nie mógł wiedzieć, że stopa w owym trampku

kończyła się w połowie buta, więc lekko się zdziwił,

kiedy odpowiedziałam zblazowanym tonem:

— Nic nie szkodzi… Może pan stać dalej.

Do klubu postanowiłam pójść dopiero za rok,

bo po pierwsze zaczynała się jesień, a po drugie miałam

nadzieję, że po takim czasie nikt mnie już nie

rozpozna jako złodziejki rowerów. Ciuchy zawiozła

Julka, po którą potem musiał pojechać mój brat,

bo oczywiście wrzucili ją do wody.