Lab Girl. Opowieść o kobiecie naukowcu, drzewach i miłości - Hope Jahren

Nigdy nie przepadałam za biografiami i autobiografiami, ale ostatnio coś w tej sprawie powoli zaczęło się zmieniać, więc gdy wydawnictwo Kobiece zaproponowało mi zrecenzowanie autobiografii Hope Jahren, wielokrotnie nagradzanej biolożki, która od lat prowadzi badania z dziedziny geobiologii, zbyt długo się nie zastanawiałam i poprosiłam o egzemplarz do recenzji. Przyznam szczerze, że bodźcem, który popchnął mnie ku tej książce, był jej bardzo ciekawy opis. Czy był to strzał w dziesiątkę? Zapraszam na recenzję.

„Fenomenalny pamiętnik z botanicznego laboratorium, który zdobył uznanie czytelników Barnes&Noble i zagranicznych mediów!
Jako mała dziewczynka Hope Jahren zawsze od zabawy z innymi dziećmi wolała wizyty w laboratorium taty. Tak zrodziła się niebywała pasja do nauki i życiowa misja badania sekretów świata roślin. Dziś Hope prowadzi trzy laboratoria i zajmuje miejsce wśród najwybitniejszych naukowców. Kobieta, która potrafi całymi dniami badać anatomię malutkiego liścia, w swojej autobiografii z niebywałą wrażliwością opowiada o pielęgnowaniu pasji, wzlotach i upadkach, ogromnej determinacji, a także ludzkiej przyjaźni i miłości. To również historia jej bratniej duszy – Billa, genialnego odkrywcy, z którym przebyła długą drogę od niebiańskiego Bieguna Północnego, przez Stany Zjednoczone, aż do rajskich Hawajów.
Oto książka o nieuchronnych rozczarowaniach, triumfach, ekscytujących odkryciach oraz tajemnicach liści, gleb, nasion i korzeni, która pozwoli nam spojrzeć na świat natury jako wspaniały cud życia.”

Zabierając się za lekturę tej książki, do końca nie byłam przekonana, co w niej dostanę i chyba podchodziłam do niej dość sceptycznie, bo mimo tego, że opis mnie zaciekawił i zaintrygował, to wiedziałam, że będą to wspomnienia, które nie zawsze potrafią mnie porwać i zapewnić czytelniczą ucztę. Jednak na całe szczęście powieść zaskoczyła mnie na ogromny plus i już od samego początku z  zapartym tchem śledziłam życie głównej bohaterki, która przybliża nam je już od swoich dziecięcych lat, gdy jako mała dziewczynka spędzała całe dnie z tatą w jego laboratorium. To właśnie on zaraził ją miłością do badań i Hope jako mała dziewczynka chciała być właśnie taka jak tata. Kobieta spełniła swoje dziecięce marzenia, stała się naukowcem i cały czas oddaje się swojej pasji i miłości, czyli nauce o ziemi. Droga do sukcesu nie była łatwa ani przyjemna, kobieta musiała poświęcić wiele, ale zdecydowanie było warto.

"W dniu, w którym zostałam naukowcem, stałam w laboratorium i patrzyłam na wschodzące słońce. Byłam przekonana, że zobaczyłam coś niezwykłego, i czekałam na przyzwoitą godzinę, żeby zadzwonić. Chciałam komuś powiedzieć, co odkryłam, choć nie byłam jeszcze pewna komu." 

Autobiografia Hope Jahren okazała się dla mnie naprawdę niezwykłą przygodą i autentyczną wycieczką do świata nauki. Bardzo polubiłam autorkę, która uświadomiła mi, że warto walczyć o marzenia. Podziwiałam ją na każdym kroku, za jej upór, za jej walkę w dążeniu do celu. Niezwykle szanuję ludzi, którzy są pełni pasji, których nie załamują porażki i dalej potrafią dążyć do celu. To kobieta, z której naprawdę warto brać przykład, bo uświadomiła mi ona, że wszystko w życiu jest możliwe, tylko trzeba tego bardzo mocno chcieć, że ciężka praca w dążeniu do celu po jakimś czasie daje nam swoje owoce, a nas wtedy może rozpierać tylko i wyłącznie duma, że nam się udało, że doszliśmy do tego swoją własną ciężką pracą. To książka, którą naprawdę warto przeczytać. Ciepła, pełna pasji i miłości do przyrody. Oprócz tego Hope Jahren pokazała mi świat roślin swoimi oczami i przekonała mnie, że nasz świat jest ściśle powiązany ze światem roślin i jestem przekonana, że po przeczytaniu tej książki Wy także spojrzycie inaczej na wszechotaczającą nas przyrodę.

Gorąco polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.