Dziewczyna ze złotej klatki - Anna Szafrańska (PATRONAT MEDIALNY)

„O miłości, która wszystko przetrzyma”

Mogłoby się wydawać, że życie osiemnastoletniej Amelii Raczyńskiej jest idealne. Dziewczyna ma obrzydliwie bogatych rodziców, mieszka w ogromnej rezydencji pełnej służby i ochrony, uczęszcza do najlepszego prywatnego liceum, a pieniądze nie są dla niej żadnej problemem, po prostu ma wszystko. Tylko czy na pewno? Mimo że Amelia może kupić wszystko, to jednak jest coś, czego nie może mieć, mianowicie wolności i własnego zdania. Jej życie jest już całe zaplanowane. Po ukończeniu szkoły zaręczyny z przystojnym, ale chamskim Igorem Staszewskim, potem ślub, dzieci itd. Niestety rodzicie planując życie córki, nie zapytali jej o zdanie, a Amelia chciałaby żyć jak normalna nastolatka, popełniać własne błędy, spełniać marzenia, a przede wszystkim poznać smak miłości. Gdy w jej liceum zostaje przeprowadzany remont, Amelia postanawia na miesiąc przenieść do normalnej szkoły. Tam poznaje Roberta, który staje się jej bliski. Jednak sieć kłamstw, w którą mota się dziewczyna, może zniszczyć rodzące się między nimi uczucie i doprowadzić do katastrofy.

„Nazywam się Amelia Sybilla Raczyńska.
Mam osiemnaście lat i kończę drugą klasę o profilu humanistycznym w Prywatnej Szkole Roberta Schumana. Mam kochającą siostrę, wspaniałego starszego brata, oziębłych rodziców i szofera Józefa – fantastycznego staruszka uwielbiającego wyścigi konne.
W moim nastoletnim życiu nie mogę być normalną dziewczyną.
Nie mam ambicji ani marzeń.
Nie wiem, co to prawdziwa miłość.
I nie wiem, czy kiedykolwiek ją spotkam...”

„Dziewczyna ze złotej klatki” to kolejna powieść Anny Szafrańskiej, która mnie oczarowała. Wiem, że Ania pisze świetnie, bo pokochałam jej twórczość już po przeczytaniu jej debiutu, ale i tak nie byłam przygotowana na to, co dostałam w jej najnowszej powieści. To książka, która jest po prostu świetna, cudowna, genialna. Historia Amelii pochłonęła mnie już od pierwszej strony i z zapartym tchem śledziłam jej losy, a uwierzcie mi na słowo, że w książce dzieje się naprawdę dużo. Ania jest mistrzynią w serwowaniu emocji i w zaskakiwaniu czytelnika i nie ma mocnych, by domyślić się, co znajdzie się na kolejnej stronie, a tym bardziej jakie będzie zakończenie. Przyznam się Wam szczerze, że gdy czytałam kilkadziesiąt ostatnich stron, to rwałam sobie włosy na głowie, bo nie mogłam uwierzyć, że Ania taki okrutny los zgotowała swoim bohaterom. 

To nie jest cukierkowy romans jakich wiele, to historia o trudnej miłości, o pogoni za marzeniami, o ucieczce w normalność oraz o zasmakowaniu wolności i prawdziwego życia. To powieść, która w pewnym momencie doprowadziła mnie do łez, ale zostałam tak przytłoczona emocjami, że było to ode mnie silniejsze. Poza tym moje łzy świadczą tylko i wyłącznie o tym, że książka jest emocjonująca... po prostu idealna. 

Ogromnym plusem tej powieści są bohaterowie i to nie tylko ci pierwszoplanowi, bo autorka poświęciła wiele pracy każdej z postaci i bardzo dokładnie przybliżyła nam rodziny głównych bohaterów. Pokazała relacje, jakie ich łączą, co pozwoliło mi poznać każdego z nich od podszewki. Każdy z nich jest inny, każdy z nich ma swoje wady, zalety i tajemnice. Niełatwo jest stworzyć plejadę tak różnorodnych postaci, ale Ani Szafrańskiej wyszło to idealnie.

Zapomniałam dodać, że w książce pojawia się wątek sensacyjny, który zaskakuje i mrozi krew w żyłach. Zapewniam Was, że z zapartym tchem będziecie śledzić nie tylko walkę bohaterów o miłość, ale także o życie...

Polecam Wam tę powieść z czystym sumieniem. To piękna opowieść o miłości, o marzeniach, pełna tajemnic, lęku i bólu.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce i wydawnictwu Novae Res.