Michał Podbielski - Wojny Żywiołów. Przebudzenie Ziemi: Powstania

Ostatnie dwa tygodnie sierpnia mogłam przeznaczyć, na pełnoetatowe czytanie. W tym okresie zabrałam się za coś co znacie, albo kojarzycie. Chodzi mi tutaj o drugi tom pierwszej części Wojen Żywiołów Michała Podbielskiego. Dokładnie to "Wojny Żywiołów. Przebudzenie Ziemi: Powstania". Strasznie długi tytuł, co? :) 

Jak dobrze pamiętacie, pierwszy tom, podobał mi się, ale znalazłam w nim jeden mankament, który można powiedzieć, obniżył dla mnie wartość książki: nie było w niej zaczepienia dla głównego bohatera, a akcja była opisywana na każdego z bohaterów, przez co można było się naprawdę nieźle pogubić. Teraz dostałam drugi tom i pierwsze do czego mogłabym się przyczepić, to okładka, która pozostała nie zmieniona od pierwszej części, ale nie przynudzając...

Zapraszam was na recenzję gdzie dowiecie się co sądzę o drugim tomie pierwszej części :)

"Oblubieniec bogini ziemi poszukuje obiecanego w proroctwach Naczynia, które ma odmienić życie ludów Kontynentu Prerii. Będąc daleko od domu, nie zdaje sobie sprawy z tego, że zeszłoroczne wtargnięcie do Epicentrum właśnie rodzi daleko idące konsekwencje.
W tym samym czasie Kamiennoręki zbiera armię mającą wyrwać Wysokie Stepy z rąk Imperium Koralu. Podczas swych działań szybko przekonuje się, że wróg nie stanowi jedynych przeciwności, a natura ludzka potrafi przysporzyć problemów nawet wśród sprzymierzeńców.
Jaką rolę odegrają tu Szare Płaszcze? Czy bogini Wody zainterweniuje? Jakie siły zetrą się ze sobą i jaki będzie finał pierwszego tomu serii „Wojny żywiołów”?"

To, co dostałam w tej części było bardziej dopracowane (no oprócz okładki, o której już wspomniałam). Wszystko było, tak jakby bardziej poukładane, nie było takiego wielkiego misz - maszu, który zastałam w pierwszej części, a historia dla mnie zaczęła mieć ręce i nogi. Styl  bardzo trafny do tego typu literatury. Autor potrafił zaciekawić, a jednocześnie (nareszcie! ) przestał używać tej chłopskiej gwary, która była wcześniej i to dość często. Język stał się bardziej korzystny, widać w nim poprawę i to naprawdę dużą poprawę, a i w druku jest zdecydowanie mniej błędów, przez co książkę czytało się dużo lepiej. Na początku przeraziła mnie ilość stron (728), zwykle takie książki w jakiś sposób zrażają czytelnika i ja również miałam obawy, czy się nie zanudzę, ale miło zostałam zaskoczona, bo książkę, jak na fantastykę połknęłam baaardzo szybko a i pod sam koniec zapragnęłam więcej.

"... Ludzie mają inną mentalność. Nikt nie dba o dobro państwa, dla którego rozwoju teoretycznie pracuje. Każdy chce jak najwięcej dla siebie. To dlatego wyniszczają się nawzajem i umacniają własne pozycje zamiast połączyć siły dla wspólnego dobra..."

Co do fabuły, to na początku strasznie brakowało mi akcji fabularnej od strony Szarych Płaszczy, których szczerze polubiłam. Bardzo szybko jednak znalazłam kolejny wątek, który w pierwszej części mnie nie zachwycił, ale teraz czekałam na jego rozwinięcie. Chodzi tutaj o bardzo ciekawy wątek  Harty oraz Ghora, który mogłabym czytać cały czas. Także historia Namzisa zaczęła mi się podobać, była intrygująca i miejscami humorystyczna.

Gdybym miała podsumować to, co dostaliśmy w tym momencie od autora Michała Podbielskiego, to zdecydowanie powiem, że drugi tom pierwszej części bije na głowę poprzedni tom i jest dużo ciekawszy od poprzedniego. Więcej się w niej dzieje, nie panuje taki chaos, a wszystko jest bardziej poukładane. Zdecydowanie Wam polecam - warto było przedrzeć się przez pierwszą część, aby dostać taką kontynuacje ;)

Dziękuję za przeczytanie Autorowi.