Powrót do domu - Allan Stratton

Z twórczością Allana Strattona nigdy nie miałam styczności, ale jak wiecie, bardzo lubię poznawać nowych autorów i brać książki w ciemno. Czy tym razem był to strzał w dziesiątkę? Tego dowiecie się z mojej recenzji.

Zoe Bisd jest niesamowicie osamotnią i wrażliwą nastolatką, która nie dogaduje się z rodzicami, a jej kuzynka ciągle znęca się nad nią. Jej jedyną przyjaciółką jest jej ukochana babcia, która niestety zaczyna mieć pierwsze objawy Alzheimera. Jej rodzicie postanawiają, oddać ją do domu opieki, z czym dziewczyna nie może się pogodzić. W akcje desperacji Zoe wraz z babią ucieka z domu, a ich podróż doprowadza do odkrycia pewnego rodzinnego sekretu...

„Allan Stratton Mieszkał na Manhatanie, w Montrealu, Vancouver i w Szwajcarii, chociaż największą część życia spędził w Toronto w Kanadzie. Zajmował się aktorstwem, scenopisarstwem, przez kilka lat był dyrektorem artystycznym szkoły teatralnej, a od 2000 roku zajmuje się pisaniem książek. Jego powieści zostały opublikowane w ponad dwudziestu krajach. Uwielbia zwierzęta, zwłaszcza psy, oraz podróże (odwiedził niemal 40 krajów na wszystkich kontynentach, poza Antarktydą i Australią).”

„Powrót do domu” to powieść, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, ponieważ zaczynając ją czytać, miałam dość mieszane uczucia. Początek był dla mnie dość ciężki i nie mogłam wkręcić się w fabułę, ale po kilkudziesięciu stronach przepadłam w tej niebanalnej historii i nie potrafiłam odłożyć jej na półkę. Autor stworzył powieść, która pochłonęła mnie bez reszty, która wywołała we mnie ogrom emocji i która niesamowicie mnie wzruszyła. W książce zostały poruszone ważne i trudne tematy, które nie są nam obce i może choć nie zawsze dotykają bezpośrednio nas samych, to dużo się o nich słyszy. Przemoc w szkole, trudne relacje rodzinne, czy opieka nam osobą starszą, schorowaną, która potrzebuje pomocy w wielu sytuacjach. Ale to nie tylko książka o rzeczach przygnębiających, gdyż autor w piękny sposób pokazał, że we wszystkim można dojść do porozumienia i do kompromisów. Nie jest to droga łatwa, ale jeżeli czegoś bardzo się chce, to można to zrealizować.

Kreacja bohaterów wyszła autorowi rewelacyjnie. Na pierwszym planie mamy oczywiście Zoe, dziewczynę, która jest dręczona, osamotniona, ale która także potrafi w niesamowity sposób walczyć, o tych których kocha. Względem niej miałam mieszane uczucia, bo choć przez większość czasu ją podziwiałam, to nie podobało mi się jej podejście do rodziców i to, w jaki sposób się do nich odnosiła. Bo choć mieli wiele za uszami, to według mnie rodzice, to osoby, którym należy się choć odrobina szacunku w każdej sytuacji. Bardzo ciekawą postacią, była też babcia Zoe, osoba niezwykle dobra i sympatyczna, choć naznaczona nieuleczalną chorobą. Dzięki tej postaci powróciło do mnie wiele dobrych wspomnień związanych z moimi babciami, które niestety odeszły już wiele lat temu.

"Przedmioty są wspomnieniami. Tak się boję stracić wspomnienia. Jeżeli nie ma się wspomnień, jaki jest sens żyć?"

Autor w przepiękny sposób pokazał miłość, jaką obdarzyła Zoe swoją babcię, jej oddanie i więź, jaka je łączyła. Pokazał także obraz rodziny, która przede wszystkim wszystko robiła na pokaz, a każdy ich krok, był przemyślany pod kątem… co ludzie powiedzą. Dopiero ucieczka dziewczyny doprowadziła do zmian w ich postępowaniu.

„Powrót do domu” to powieść, którą polecam w szczególności osobom młodym, chociaż nie ukrywam, że i na mnie wywarła duże wrażenie. Książka przepełniona jest emocjami, które nie raz doprowadziły mnie do wzruszenia, a z moich oczu polały się łzy.

Polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu YA.